چشم در چشم تو می دوزم ، دستانت را با تمام احساسم به دست می گیرم و می فشارم . در چشمانم چه می بینی ؟ نگاه پر از خواهشم را می بینی ؟ سکوت می کنم . سکوتم را می شنوی؟ کلمات را در حصار زبانم به بند می کشم تا همیشه نهفته بماند . تو سکوتم را می شنوی آیا ؟ کلامی نمی گویم . چرا که کلمات نمی توانند همه احساسم را آنگونه که هستند بیان کند . از تو نمی گویم . چرا که هیچ توصیفی سزاوار توصیف تو نیست . تو که هستی که من اینگونه از تو بی تابم تو از تبار کدامین ستاره ای که اینگونه بر آفتاب طعنه میزنی ؟ با من بمان و بگذار از عطر نفسهایت معطر شوم . با من بمان و بگذار از نجابت نگاهت نجیب شوم . با من بمان و بگذار از مهربانی نگاهت مهربانی را لمس کنم . با من بمان و بگذار از صداقت کلامت صادق شوم . با من بمان و بگذار از گرمی دستانت گرم شوم . با من بمان و بگذار از شانه هایت تکیه گاهی ابدی برای خود داشته باشم . با من بمان و بگذار از با تو بودن زنده بمانم و زندگی کنم . با من بمان . با من بمان ای پناه خستگی ها یم . تو که باشی از هیچ چیز نمی هراسم . با من بمان . تو که باشی از سختی ها نمی هراسم تو که باشی از مشکلات زندگی نمی هراسم تو که باشی از فصل خزان باکی ندارم تو که باشی از هیچ چیز نمی هراسم . بمان و نگذار هراس بی تو بودن نهراسیدنم را از زندگی هراسی بزرگ باشد . بمان و نگذار که بی تو پوچ شوم . با من بمان . تقدیم به ساحل زندگیم که با وجودش آرامترینم . من وجودم خالی است تهی از هرچه تو می انگاری من کویری هستم، در پی قطره آبی از نور کوله بارم پردرد و درونم بی درد و خروش نفسم از همه درد، من نمی دانستم که شقایق زیباست و هزار می خواند و غروب ، از شوق دیدار طلوع سر تسلیم به روز می آرد و نسیم شب را به نوازشگر دست های هوا می سپارد من اگر تلخم و گر افسرده به تو می اندیشم.به تو که روح وجودت ، شوق پرواز به من خواهد داد. به تو می اندیشم به وجودت،لبریز از جوشش عشق به جفای یک تیر،به فراق دل زخم خورده خود من، اگر سردم و گر تب دارم خاطرات سبز دیدار تو در دل دارم لحظات سبز ایمان و سلام پشت دروازه شهر که به تدبیر دو عالم زیباست که به هر شوق و به هرعمر رویاست با قفل دستان نشاط آورتوست که به مهمانی رسوایی شب خواهد رفت و تو خواهی آورد جوشش لحظه عشق و به تقدیم وجودت همه را از رخ زیبای بهار، بهره مند خواهی ساخت، انتظارم سخت است و پر از ساعت تنهایی و غم به تومی اندیشم. رازهای غم تنهایی را زمزمه دل تارم کردی به تو می اندیشم به تو ای جاذبه روشن تاریکی ها به تو می اندیشم... ای زیباترین کلام هستی به تو می اندیشم ای ساحل آرامش و خوشبختی تنم هر روز می لرزد و قلبم سخت می گیرد ، و این معنای تلخی می دهد ، از عشق می ترسم . لبم هر روز می خشکد و این معنای سردی می دهد ، در عشق می پوسم . ولی زیبا ، چنین هر روز لرزیدن و خشکیدن چنین از عشق ترسیدن و پوسیدن بدان در راه تو بسیار می ارزد . دلم ابریست ، تنهایم برای سفره تنهایی ام اینک ، تو مهمان باش زیبایم . تنم زخمیست ، بیمارم سکوتم از لبانش درد می بارد ، برای زخمهای کهنه ام اینک ، تو درمان باش زیبایم . سراپا بغض می گیرم ولی لبریز فریادم ، پرم از ابر ، صد افسوس زیبایم ، که باران با تمام کینه اش امشب نمی بارد وگرنه پاسخش را تا سحر با اشک می دادم . ساقی بهانه بس کن ، دل بیقراراست امشب بهر نگاه مستی چشم انتظار است امشب ساقی بهانه بس کن پُرکن قدح دوباره چشمم بدرنشسته شب زنده داراست امشب ساقی بهانه بس کن شب میرود ز دستم ازپند شیخ و زاهد دل بر کنار است امشب ساقی بهانه بس کن آخر شد انتظارم دل بهر دیدن او امید وار است امشب ساقی بهانه بس کن شاید در آید از در گرآید از درآن مه مستی به بار است امشب ساقی بهانه بس کن امشب که من خمارم پیوند آب وآتش گوئی به کار است امشب ساقی بهانه بس کن هجران یار سخت است می درپیاله کن هی دل میگساراست امشب می توان پنجره را قاب چشمان تو کرد اگر فقط در میانش ایستاده مرا بنگری با لبخندی بر لبانت! در روحم. .. قاب ترا برای ابد حفظ خواهم کرد با عکسی تو با لبخندی بر لبانت ... که روح اشعار من است! عکس قاب گرفته ترا ... بر دیواره ی درونی قلبم آویز خواهم کرد با لبخندی بر لبانت ....که شادی قلبم بود! و در اندیشه ام.. قاب عکس دیدگان ترا مینگرم با لبخندی بر لبانت ... که طراوت اندیشه هایم بود! امروز چرا قطره اشکی در چشمانت درخشید؟! ... چرا؟! کجاست آن لبخند زیبای لبانت که روح اشعار من شادی قلب وطراوت اندیشه هایم بود؟ کجاست؟! ... چه شد مگر! آه... بیا بخاطر دل ...یکبار دیگر در قاب پنجره ی عشق من بایست با لبخندی برلبانت , چرا که از غصه ی آن قطره اشک میان نگاهت ... بسیار غمگینم ...بسیار وخواهم مُرد اگر لبان تو لبخند را فراموش کند! مگذار ترا غمگین ببینم که لبخند تو روح اشعار من ...شادی دل ... طراوات تما می اندیشه های من است و قلمم اگر قلمی ست ... تنها میرقصد در لبخند نگاه و... دیده گان ولبهای تو!!! بخاطر دل یکبار دگر در قاب پنجره ی عشق لبخندی بدل ببخش !!! مگذار غمگین ببینم ترا ... مگذار روح اشعارم بمیرد در واژه های درد ... در بی تابی دل در بیقراری اندوه تو که میدانی شیدائیم برای توست عشقم از آن تو در اتاقم نشسته ام, تنها مثل همیشه و فقط یاد تو مرا همراهی میکند....! تقدیم به تو که گوهر ناب آفرینشی عصر یک روز بهاری زیرباران بیقرار رد شدی از آخرین پیچ خیابان بهار مثل گلبرگی عرق پوش از نوازشهای شرم طعنه میزد گونه ات حتی به نارنج و انار پیش از این آری اگر می دیدمت این سالها رخنه در روحم نمی کرد این سکوت مرگبار گفتمت بنشین ، برایم حرف تنهایی بزن غیر عشق اینجاندارد هیچ حرفی اعتبار بی توتکرار خزان است و زمستان و ستم بی تو تقویمم تهی از عید و نوروز و بهار بی تعارف از دلت می آید ای خوب نجیب بعد چندین روز و ماه و سالهای آزگار باز هم من باشم و تنهایی و دردی غریب باز هم من باشم و شب پرسه های انتظار ابرها رفتند و من ماندم و تنها جای پات مانده بود از خواب دیشب روی پلکم یادگار
و تنها صدای که به گوش میرسد صدای باد است که سکوت را بهم میزند!
و تنها باران اشک است که از چشمهایم سرازیر میشود!
امشب خیال بودنت در زندگیم پررنگتر از همیشه جلوه میکند!
خیالی که جاودان است و مانند رنگین کمان آسمان هفت رنگ دارد در خیال من!
از سر دلتنگی سری زدم به کمپانی عشق و صفا.....!
حافظ :
هزار جهد بکردم که یار من باشی
مراد بخش دل بیقرار من باشی
چراغ دیده شب زنده دار من گردی
انیس خاطر و امیدوار من باشی....
| Design By : Pichak |
همسر خوب و عزیزم ای تنها بهانه برای زنده بودنم ، نفس کشیدنم دوستت دارم دوستت دارم و خواهم داشت ای که تو لایق این دوست داشتنی ... ای تو فصل بهارم ، همیشه یارم ، همدم این دل تنهایم دوستت دارم... عاشقت می مانم و خواهم ماند و به خاطرت جانم را ، زندگی ام را ، فدایت می کنم ، عزیزم با تمام وجودم می گویم که دوستت دارم پس تا هستم برای تو می نویسم تقدیم به چشمانت همسر خوب و عزیزم
